وقـتـش شده بـیایی و درمـانـمـان کنی            فکری به جسم زخـمی ایـمانـمان کنی

ما را فراق روی تو تا کفر برده است            برگـرد تا دوبـاره مـسلـمـانـمـان کـنی

مـا آبـرو بـریم به دردت نـمی‌خـوریـم            حق می‌دهـیم از همه پـنهـانـمان کـنی

ابـری شـدیم و راه به گـریه نـبـرده‌ایم            داریـم امـیـد تا که تو بـارانـمـان کـنی

ما را کـنون که تا حرم شاه راه نیست            ای کاش تا که زائـر سلـطـانـمان کنی

حـالا که کـاظـمـین نـرفـتـیـم کـاش که            مـا را غـبـار راه خـراسـانـمـان کـنـی

حالا که پای سفرهٔ موسی بن جعفـریم            در این عزا تو کاش که مهمانمان کنی

امشب خودت گریز به کرب و بلا بزن            تا که فـدای سـیـد عـطـشـانـمـان کـنی